Kawiwirangan

Hahariringan jeung solawatan bari ngéyong orok di tengah imah geus jadi kabiasaan. "Astaghfirullah robbal baroya, astaghfirullah minal khotoya...," bari ngéyong-ngéyong Si Jalu nu karék umur saminggu. "Néng néléngnéngkung geura gedé geura jangkung, geura nyaba ka Bandung, di Bandung diajar nyandung," diteruskeun ku hariring. Aya nu patingcikikik di tepas, teu diwaro. Solawatan jeung hariring beuki ditarikkeun.
Heuay beuki kerep, orok can kénéh reup. Indung budak jongjon ngobrol jeung sémah nu ngaralayad. Teu apal saha-sahana nu daratang. Usaha satékah polah sangkan Si Jalu gancang saré dina éyongan. Teu ku hanteu orok téh ngadon neuteup beungeut bari bebelenyéhan, lucu pisan.
Diajak nyarita. "Ihsan, upami tos ageung. Tong kawas ayah..! Ayah mah resep hitut ditarikkeun," bari ngaheujeun. Rut hitut tarik pisan. Imah inggeung. Kapireng aya nu batuk tukangeun. Kuring malik. "Euh, geuning Emah?!" reuwas jeung éra. "Ulah ditanagaan atuh ari bobos téh," saur anjeunna bari mésem. Ngulapés kumis baplang téh.